Na podstawie analizy ówczesnej epoki oraz bardzo nielicznych wzmianek źródłowych czy pewnego rodzaju hipotez, określić można w przybliżeniu powstanie osady Iwanowice. Już w XIV wieku występują jako alodia, tzn. dziedziczne dobra rycerskie, w związku czym należy rozpatrywać ich dzieje pod kątem pierwotnego osadnictwa rycerskiego, a następnie pod kątem dziejów osób, w których były posiadaniu, gdyż one to głównie wpływały na losy osady. można przyjąć , że Iwanowice zostały założone w epoce Piastów, po przyjęciu chrześcijaństwa, przez rycerza Iwana.
Prawdopodobnie był nim Iwan, syn Komesa Pawła z Końskiego, z rodu Odrowążów, kasztelan kaliski w latach około 1212-1225. Miał on być bratem stryjecznym św. Iwana Odrowąża, biskupa krakowskiego. Rycerz Iwan Odrowąż został kasztelanem kaliskim (pochodził z Małopolski), gdy na tronie krakowskim zasiadał Leszek Biały (1202 - 1227). W Wielkopolsce wówczas toczyły się walki pomiędzy sukcesorami Mieszka Starego: Władysławem III Laskonogim, który musiał opuścić Kraków po kilkumiesięcznych rządach, skąd powrócił do Weilkopolski, a synowcem jego Władysławem Odonicem. Czyim stronnikiem i z ramienia którego z książąt został mianowany kasztelanem kaliskim niestety nie wiadomo. Oprócz kasztelanii został obdarzony nadaniem "surowej ziemi" bądź też osadą uprzednio zniszczoną, na miejscu której założył nową i nazwał ją od swego imienia IWANOWICAMI. Oczywiście to tylko hipoteza na podstawie której można by przypuszczać, że Iwanowice powstały jako osada około 1212 r.
Najstarsze wzmianki źródłowe dotyczące Iwanowic, dotychczas odnalezione sięgają 1294 roku: Przemysław II Wielkopolski skonfiskował przestępcom niektóre dobra ziemskie szlacheckie, a między innymi, Główczyn w parafii Iwanowice na wieczną własność arcybiskupa gnieźnieńskiego, jako karę za napaść zbrojną kilku szlachty wieluńskiej i kaliskiej oraz kilkunastu mieszczan kaliskich i sołtysów wsi kaliskich na dobra arcybiskupa w kluczu opatóweckim, które zostały przez nich zrabowane, zniszczone i spalone. Z powyższego dokumentu wynika, że w 1294 roku Iwanowice były już parafią, a zatem musiały istnieć już przedtem. Możliwe, że istniały dużo wcześniej jako osada pogańska, później zniszczone przez wojny czy inne jakieś kataklizmy. Kalisz bowiem i ziemia kaliska były bardzo wcześnie i gęściej zasiedlone aniżeli inne okręgi Polski środkowej. Druga wzmianka pośrednia o Iwanowicach pojawiła się w spisie dóbr arcybiskupów gnieźnieńskich z roku 1314. Pierwsza wzmianka o samych Iwanowicach pochodzi z czasów panowania Jadwigi i Jagiełły z 1392 roku. Akta ziemskie sieradzkie z tego roku wspominają Victora de Iwanowic oraz jego synów Mateusza i Świętosława. Następna źródłowa wzmianka to rok 1411 Ulanowski Bolesław Zapiski sądowe kaliskie, z której wiadomo, że Agnieszka wdowa po Janie Kozłku z Iwanowic i Szudły występowała w tymże roku przed sądem w Kaliszu.
Brat arcybiskupa gnieźnieńskiego Jana Gruszczyńskiego, Bartłomiej, kiedy stał się dziedzicem Iwanowic wystarał się u króla Kazimierza Jagiellończyka, niewątpliwie przy poparciu brata Jana, już kanclerza wielkiego koronnego, o nadanie dla Iwanowic praw miasta na prawie magdeburskim oraz przywileju jednego targu w tygodniu i jednego jarmarku w roku w dzień świętej Katarzyny, patronki iwanowickiego kościoła. Uprawnienia miejskie potwierdził Władysław IV w 1633 roku. Najstarsze dane statystyczne dotyczące samego miasta Iwanowic sięgają czasów króla Stefana Batorego. Prawo targów i jarmarków sprzyjało rozwojowi rzemiosła i handlu na terenie Iwanowic, zwłaszcza że w najbliższej okolicy nie było żadnego miasta. Największy swój rozkwit Iwanowice przeżywały XVI wieku. Z zachowanych do dziś wspomnień i legend wiadomo, że miasto to było palone, rabowane, niszczone, zwłaszcza w czasie najazdu szwedzkiego (1655-1657). Spadek liczby domów i ludności następował na skutek kilkakrotnych pożarów. W 1869 roku na mocy nakazu cara Aleksandra II, wydanym 1 czerwca, Komitet Urzędujący w Królestwie Polskim w dniu 17 października miasteczko Iwanowice, którego liczba ludności nie sięgała nawet 1000 mieszkańców, zamienił na osadę z urzędem gminnym i wójtem.
Jak z dotychczasowych badań wynika, Iwanowice od samego początku były dobrami rycerskimi, gdyż nie figurują w żadnym spisie dóbr kościelnych, choć nie jest wykluczone, że na przestrzeni około 100 lat tj. od połowy XIII wieku do połowy XIV wieku mogły być w przejściowym posiadaniu jakiegoś klasztoru lub książąt wielkopolskich.
NAZWA MIEJSCOWOŚCI
Nazwy miejscowości zachowują wiele zjawisk językowych i kulturowych, po których nie pozostał żaden inny ślad, dzielą się najogólniej na takie, które pochodzą od cech miejsca, w którym znajduje się miejscowość, bądź od ludzi związanych z miejscowością. Iwanowice nad Prosną, zostały tak nazwane po pierwszej wojnie światowej, choć nie leżą bezpośrednio nad Prosną, lecz w odległości 20 km od niej w powiecie kaliskim i województwie wielkopolskim. Nazwano ją geograficznie nad Prosną dla odróżnienia od Iwanowic krakowskich i częstochowskich. Nazwa Iwanowice pochodzi od imienia ich założyciela Iwana, który oprócz kasztelanii obdarzony został nadaniem „surowej” ziemi, bądź też osadą uprzednio zniszczoną, na miejscu której założył nową i nazwał ją od swego imienia Iwanowicami. Imię Iwan natomiast jest jedną z wielu polskich odmian Jana, imienia najbardziej rozpowszechnionego za Piastów, a także za Jagiellonów, przy czym za Piastów odmiana Iwan używana była w całej Polsce i to przede wszystkim wśród rycerstwa, które jako pierwsze zaczęło używać imion chrześcijańskich.
www.diecezja.kaliska.pl
www.radiorodzina.kalisz.pl
www.niedziela.pl
www.katolik.pl
www.wiara.pl